Hoe overleef je de feestdagen?
De kerstdagen zijn soms helemaal niet zo feestelijk, zeker als je een geliefde moet missen.
Zo herkenbaar! Ik hou zelf enorm van de kerst, zet zo vroeg mogelijk de kerstboom neer. Ik maak een leuk kerstdorp, zing vrolijk mee met alle kerstliedjes en vroeger maakte ik zelf kerststukjes, met mijn moeder. Mijn moeder en ik gingen helemaal op in de kerstsfeer, we genoten van de kerstshows in de tuincentra, we kochten ieder jaar een nieuw huisje in het kerstdorp en onze kerststukjes waren de mooiste creaties. We maakten alles mooi om met kerst gezellig samen te zijn. We waren een hechte familie, kerst vieren we met elkaar, ouders en schoonouders. Heerlijk eten en drinken, cadeautjes voor elkaar echt quality time. Nu mijn moeder, mijn vader en mijn schoonouders er niet meer zijn was de eerste paar keer kerst echt niet zo leuk.
‘Samen met kerst’ is sinds een paar jaar samen met mijn man en zoon. Pfff dat is echt moeilijk. We deden hard ons best er een leuke gezellige tijd van te maken, zeker ook voor onze zoon die al zijn opa’s en oma’s moet missen, het lukte niet altijd. Verdriet overheerste en de gezelligheid voelde ‘gemaakt’.
Dit jaar voelt het anders, het verdriet is niet minder, de rouw is er nog steeds maar anders. Ik denk dat het komt omdat je met de jaren ‘om’ je rouw of verdriet groeit. Lois Tonkin (1996) rouwconsulente, heeft model gemaakt dat heel krachtig weergeeft wat ik bedoel; met de tijd groei je om je verdriet heen.
Tonkin bedacht het model na een gesprek met een vrouw over de dood van haar kind. Zij vertelde Tonkin dat het verdriet aanvankelijk elk deel van haar leven vulde. Ze tekende een cirkel om haar leven weer te geven en ze tekende een even zo grote donkere cirkel die haar rouw symboliseerde, haar verdriet was allesomvattend. Ze dacht dat het verdriet na verloop van tijd zou afnemen en een veel kleiner onderdeel van haar leven zou worden. Maar wat er gebeurde was anders. Het verdriet bleef (ongeveer) even groot, met de tijd groeide haar leven om haar verdriet en rouw heen.
Ik deel dit graag met jullie omdat ik weet dat op deze manier kijken naar rouw en verdriet kan helpen.
Zeker nu, zo rond de kerstperiode, die iedereen feestdagen noemt maar niet voor iedereen zo voelen.
Deze kijk naar rouw en verdriet zegt je niet dat het weggaat, je komt er namelijk nooit helemaal vanaf. Het erkent dat rouw en verdriet er altijd zullen zijn, de ene dag zo sterk als net na het overlijden en de andere dag kan je weer voorzichtig door met delen van je leven. Soms voelen mensen zich schuldig om verder te durven gaan, alsof je niet trouw bent aan degene die is overleden. Ontzettend herkenbaar en helaas maakt dat het schuldgevoel nog zwaarder. Hopelijk geeft dit model of mijn ervaring je inzicht over rouw en verdriet en geeft het je de kracht om meer dagen met plezier en geluk aan je leven toe te voegen, terwijl de rouw en het verdriet blijft bestaan.
Dus dit jaar ga ik met mijn zoon, de tuincentra af, kopen we een kersthuisje om aan zijn kerstdorp toe te voegen en gaan we kerststukjes maken. De kerstdagen vieren we met goede vrienden en oudjaarsdag gaan we oliebollen bakken in de tuin. We eren oude tradities en we maken nieuwe. Zo voegen we weer plezier en geluk toe aan de feestdagen, terwijl we ons verdriet erkennen.
Comments